دختران قالی دار را علم کردند

.
یک دانه قرمز، یک دانه کبود، شد " دل

".
دخترک به خنده، تیری از میانش رد کرد

.
اشک از چشم " شانه " لبریز شد،

نقش ها را آب برد. آنچه بر جای ماند، تارهای بی پود بود و نمیکت های خالی

.
دخترکان را " کار " برده بود